De grote finale; dag 9 en 10

Gisteren was de grote finale; April heeft eindelijke haar autistische gedragingen afgeschud en is nu zindelijk. Zowel April als Hazel zijn nu welbespraakt en uiterst geconcentreerd. Het zou mooi zijn als dit werkelijkheid was, maar ook dolfijnen kunnen geen wonderen verrichten. Wél is er weer een finke stap gezet in de ontwikkeling van mijn beide dochters.
De werkelijkheid is dat Hazel nog nooit zoveel heeft geb(r)abbeld en April rustiger is geworden. Zoals eerder gezegd verwacht ik bij haar, en ook bij Hazel, het hele plaatje duidelijker te zien als we weer thuis in de 'normale' routine zitten. Wij zijn heel blij met de uitkomst van de laatste twee weken en we kunnen hier, samen met onze trouwe steun en toeverlaat Ashley, thuis weer op verder bouwen.

Enfin, een succesvolle therapie. En nu maar vast sparen voor de volgende keer want zoals eerder gezegd wordt dolfijntherapie, evenals andere in dit blog genoemde therapieen die wij hebben toegepast, niet vergoed noch erkend door de Nederlandse zorgverzekeraars. Kinderen met verstandelijke beperkingen/psychiatrische aandoeningen krijgen geen behandeling in Nederland. Wel krijgen zij op jonge leeftijd een diagnose (vonnis) en een ontheffing uit de leerplicht (April). Ouders moeten zelf een weg zoeken welke therapieen hun kind verder helpen, en deze vervolgens zelf bekostigen. Schrijnend, als je bedenkt dat in menig ander land therapieen voor deze beperkingen niet alleen worden ontwikkeld en met succes toegepast, maar vaak worden bekostigd door de overheid. Omdat zowel April als Hazel in Canada zijn geboren en daar de eerste jaren van hun leven hebben gewoond, spreek ik uit ervaring.
Nog schrijnender wordt de beslissing om behandeling niet te vergoeden, als je het bekijkt in het licht dat Nederlandse zorgverzekeraars wél het prenataal testen voor aandoeningen (zoals Downsyndroom) vergoeden, en het beeindigen van een zwangerschap om deze reden. Hieruit spreekt een duidelijk waardeoordeel van de Nederlandse overheid/zorgverzekeraars.

Ik beeindig dit blog zoals ik het begon met het uitspreken van onze diepe dankbaarheid voor de vrijwilligers die zich inzetten voor onze kinderen en anderen met een beperking. Liefde, aandacht, en therapie verandert niet alleen de koers van een leven van een kind maar die van het hele gezin, en alle naasten.
Onze welgemeende dank aan de stichting Dolfinn Rocks en kringloop Keer op Keer met wiens gulle donatie dit mogelijk was. Verder dank aan het CDTC team (Curacao Dolphin Therapy Centre) en de vrijwilligers van zwembad Het Baafje die zulke waterratjes hebben gemaakt van onze kinderen.